Wiedza

Pragniemy się z Państwem podzielić naszą wiedzą i doświadczeniem, które ułatwią Państwu poruszanie się po rynku pracy. Zapraszamy do zapoznania się z artykułami dotyczącymi pracy w spawalnictwie:

Jak dobrać dla siebie odpowiedni certyfikat spawalniczy?

Każdy spawacz, niezależnie od tego, czy planuje pracować w Polsce, czy za granicą powinien legitymować się aktualnym certyfikatem spawalniczym. Aktualny certyfikat to taki, który nie przekroczył daty, w  której traci swoją ważność (zwykle dwa lata od wyrobienia) oraz jest podbity (certyfikaty powinny być co najmniej co pól roku podbijane przez spawalnika, w firmie, w której pracujemy – jako potwierdzenie, ze pracujemy w zawodzie).

Aby odpowiednio wybrać dla siebie rodzaj certyfikatu musimy wiedzieć:

• Co chcemy spawać?
• Gdzie chcemy spawać?

Obecnie najpopularniejszymi metodami są metody MIG, MAG, TIG oraz MMA. W przemyśle ciężkim i stoczniowym prym wiedzie spawanie w metodzie 135 i 136, gdzie spawa się min. blachy ze stali czarnej. Duży odsetek ofert pracy na stocznie i elektrownie do Wielkiej Brytanii, Niemiec i Norwegii skierowanych jest do spawaczy posiadających właśnie te uprawnienia. Dodatkowo niektóre firmy wymagają doświadczenia w pracy np. przy remontach.

W przemyśle spożywczym, mleczarskim, browarniczym i petrochemicznym popularna jest metoda 141, którą w tym wypadku spawa się blachy ze stali nierdzewnej i kwasoodpornej. Wiele ofert pracy skierowanych do spawających tą metodą pochodzi od pracodawców z Belgii i Holandii.

W przypadku budowy np. katamaranów najchętniej widziane są certyfikaty w metodzie 141 lub 131, dedykowane do spawania aluminium.

Na chwilę obecną najbardziej popularnymi certyfikatami spawalniczymi są certyfikaty wystawiane przez towarzystwa certyfikujące takie jak:
TUV
DNV –  Det Norske Veritas
GL – Genfer Lloyd
IS – Instytut Spawalnictwa
PRS –  Polski Rejestr Statków

Powyższe certyfikaty są uznawane i akceptowane na całym świecie, chociaż w niektórych częściach świata preferuje się określone Towarzystwo Certyfikujące. Przykładowo w Norwegii preferuje się certyfikaty wystawione przez DNV, w krajach niemieckojęzycznych przez TUV a w Wielkiej Brytanii wystawione przez GL. Nie jest to oczywiście regułą. Czasami preferencje dotyczące certyfikatów wynikają z wewnętrznych przepisów w danej firmie.

Certyfikaty można uzyskać samodzielnie lub może nas skierować na egzamin nasz przyszły pracodawca. W przypadku, gdy to pracodawca płaci za wyrobienie certyfikatu musimy liczyć się z tym, że w przypadku zmiany pracy może nam odmówić wydania certyfikatu spawalniczego.

W przypadku, gdy sami uzyskujemy certyfikat spawalniczy musimy być świadomi tego, że przyszły pracodawca może i ma prawo sprawdzić autentyczność naszego certyfikatu spawalniczego kontaktując się z jednostką certyfikującą, która wystawiła nasz certyfikat.

W przypadku podjęcia pracy spawacz ma obowiązek zabrać ze sobą oryginał certyfikatu spawalniczego i w razie kontroli w zakładzie pracy okazać stosowny dokument. Nie jest możliwa praca na podstawie ksera certyfikatu jeśli oryginał się zniszczył lub został u poprzedniego pracodawcy.

Najważniejsze metody spawalnicze:

Metoda 111 – spawanie łukowe elektrodą otuloną (MMA)
– opis metody w zakładce wiedza.
Metoda 114 – spawanie łukowe samoosłonowym drutem proszkowym
Metoda 121 – spawanie łukiem krytym drutem elektrodowym
Metoda 131 – spawanie elektrodą topliwą w osłonie gazów obojętnych (MIG)
– opis metody w zakładce wiedza.
Metoda 135 – spawanie elektrodą topliwą w osłonie gazów aktywnych (MAG)
Metoda 136 – spawanie drutem proszkowym w osłonie gazu aktywnego
Metoda 137 – spawanie drutem proszkowym w osłonie gazu obojętnego
Metoda 141 – spawanie nietopliwą elektrodą wolframową w osłonie gazów obojętnych (TIG)
Metoda     15 – spawanie plazmowe (PAW)
Metoda 311 – spawanie acetylo-tlenowe